Bron foto's: Pinterest
Wát was ik blij toen mijn fysiotherapeut me vertelde dat ik het hardlopen weer langzaam mocht opbouwen. Hij adviseerde me weliswaar dat het langzaam opbouwen was - zo'n schema van 2 minuten hardlopen, 1 minuut wandelen, weet je wel. Niet wat ik me had voorgesteld, maar ik mocht weer en daar was ik maar al te blij om. Gek hoe je in een paar jaar kunt veranderen van iemand die na 100 meter buiten adem is naar iemand die helemaal gek wordt als ze niet af en toe even tot rust kan komen door middel van een rondje rennen. Ik begon me al te verheugen op de We Run Amsterdam 10 KM op 16 mei, dacht al na over een startbewijs voor de Ladiesrun Groningen, schreef me in voor #TourdeFranzie en durfde heel stiekem te denken aan een 5 KM run op 2e paasdag, niet met een bepaalde pace in gedachten, gewoon voor het idee.
Maar inmiddels besef ik me dat ik misschien zelfs We Run Amsterdam op mijn buik kan schrijven. De eerste keer hardlopen op de loopband verliep pijnloos, de trainingen daarna al niet meer. Hockey heb ik weer opzij moeten schuiven en het enige wat ik aan cardio doe is zo nu en dan een set touwtjespringen. Shin plints, het zijn etterbakken.
Een shin splint is een ontsteking in het scheenbeen die op verschillende manieren kan ontstaan. Veel voorkomende oorzaken zijn het te snel verhogen van de intensiteit van de training (mijn geval waarschijnlijk), verkeerd schoeisel of op een te harde ondergrond lopen. Er zijn oefeningen voor, maar eigenlijk is er maar één ultieme oplossing: rust.
En ik kan je vertellen: rust is stom. Op eerste kerstdag heb ik mijn laatste ronde gelopen, daarna heb ik geen kilometer meer afgemaakt; wat een pijn! Inmiddels is het bijna april, genoeg rust gehad vind ik zelf. Komende week ga ik het er maar weer op wagen, duimen jullie mee voor pijnloze kilometers?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie, ik lees ze allemaal!